حذیفه بن یمان - رضی الله عنه - می گوید: رسول خدا - صلى الله علیه وسلم - فرموده اند:
«تُعْرَضُ الْفِتَنُ عَلَى الْقُلُوبِ عَرض الْحَصِیرِ عُودًا عُودًا، فَأَىُّ قَلْبٍ أُشْرِبَهَا نُکِتَت فِیهِ نُکْتَةٌ سَوْدَاءُ وَأَىُّ قَلْبٍ أَنْکَرَهَا نُکِتَت فِیهِ نُکْتَةٌ بَیْضَاءُ حَتَّى تعود القلوب عَلَى قَلْبَیْنِ: قَلْب أَسْوَدُ مُرْبَادًّا کَالْکُوزِ مُجَخِّیًا لاَ یَعْرِفُ مَعْرُوفًا وَلاَ یُنْکِرُ مُنْکَرًا إِلاَّ أُشْرِبَ مِنْ هَوَاهُ. وَقَلْبٍ أَبْیَضَ، لاَ تَضُرُّهُ فِتْنَةٌ مَا دَامَتِ السَّمَوَاتُ وَالأَرْضُ» (مسلم).
«فتنه ها و معاصی همچون (بافتن حصیر) یکی یکی در برابر دل ها رژه می روند. هر دلی که از آن ها تأثیرپذیر شود، نقطه ی سیاهی در آن پدید می آید. اما هر دلی که از آن ها روی گردان شود، نقطه ی سفیدی در آن پدید می آید، تا این که دل به صورت یکی از دو دسته دل های زیر می شود:
قلبی سیاه و تیره به سان کوزه ای وارونه شده که نیکی را نمی شناسد و به بدی پشت نمی کند و تنها از هواهای نفسانی خویش پیروی می نماید.
دیگری قلبی سفید (و پاک) که تا آسمان ها و زمین برپاست، فتنه و گناه زیانی را به آن نمی رساند».