حال مؤمن هنگام گناه

انسان مؤمن هیچوقت از گناه لذت نمی برد, بلکه با انجام هرگونه گناه ومعصیت غم واندوهی قلبش را فرا می گیرد وهرگاه قلب او از این غم واندوه خالی شد پس بر مرگِ قلب خود گریه کند چرا که اگر قلبش زنده بود ارتکاب معصیت او را اندوهگین می نمود.
امام ابن قَیِّم رحمه الله
مدارج السالکین 1/198

روی آوردن فتنه ها بر قلب

حذیفه بن یمان - رضی الله عنه - می گوید: رسول خدا - صلى الله علیه وسلم - فرموده اند:
«تُعْرَضُ الْفِتَنُ عَلَى الْقُلُوبِ عَرض الْحَصِیرِ عُودًا عُودًا، فَأَىُّ قَلْبٍ أُشْرِبَهَا نُکِتَت فِیهِ نُکْتَةٌ سَوْدَاءُ وَأَىُّ قَلْبٍ أَنْکَرَهَا نُکِتَت فِیهِ نُکْتَةٌ بَیْضَاءُ حَتَّى تعود القلوب عَلَى قَلْبَیْنِ: قَلْب أَسْوَدُ مُرْبَادًّا کَالْکُوزِ مُجَخِّیًا لاَ یَعْرِفُ مَعْرُوفًا وَلاَ یُنْکِرُ مُنْکَرًا إِلاَّ أُشْرِبَ مِنْ هَوَاهُ. وَقَلْبٍ أَبْیَضَ، لاَ تَضُرُّهُ فِتْنَةٌ مَا دَامَتِ السَّمَوَاتُ وَالأَرْضُ» (مسلم).

«فتنه ها و معاصی همچون (بافتن حصیر) یکی یکی در برابر دل ها رژه می روند. هر دلی که از آن ها تأثیرپذیر شود، نقطه ی سیاهی در آن پدید می آید. اما هر دلی که از آن ها روی گردان شود، نقطه ی سفیدی در آن پدید می آید، تا این که دل به صورت یکی از دو دسته دل های زیر می شود:
قلبی سیاه و تیره به سان کوزه ای وارونه شده که نیکی را نمی شناسد و به بدی پشت نمی کند و تنها از هواهای نفسانی خویش پیروی می نماید.
دیگری قلبی سفید (و پاک) که تا آسمان ها و زمین برپاست، فتنه و گناه زیانی را به آن نمی رساند».