سلام علیکم
هر کسی زندگینامه ی علما را بخونه به نظرم اولین چیزی که به ذهنش می رسه و باعث تعجبش میشه پربرکت بودن وقت و استفاده ی کامل از وقت توسط این بزرگواران بوده به عنوان نمونه امام شافعی رحمه الله علیه در 7 سالگی حافظ کل قرآن میشن و در 13 سالگی کتاب الموطا رو حفظ میکنن و علوم فقه و حدیث و ... رو در جوانی کامل یاد می گیرن و واقعا درک این مطلب برای من واقعا دشواره که چطوری میشه در یه مدت کوتاه این همه علم یاد گرفت در حالی که من چند ساله نتونستم حداقل مقدار قابل توجهی قرآن حفظ کنم
و همیشه تو این فکر بودم که فرق من و امثال من با علما چیه؟
چند روز پیش اقوال علما رو میخوندم که بالاخره بعد سالها جواب رو پیدا کردم و این سوال همیشگیم برظرف شد اینم جواب سوالم بدون شرح
شیخ علامه ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺻﺎﻟﺢ ﺍﻟﻌﺜﻴﻤﻴﻦ - ﺭﺣﻤﻪ ﺍﻟﻠﻪ می فرماید:
زمانی که دیدی وقتت می گذرد
و عمرت می رود
ولی تو هیچ چیز مفیدی به دست نمی آوری
و برکتی در وقتت نمی یابی
از این بترس که کلام الله تعالی تو را درک کند که:
{ﻭَﻟَﺎ ﺗُﻄِﻊْ ﻣَﻦْ ﺃَﻏْﻔَﻠْﻨَﺎ ﻗَﻠْﺒَﻪُ ﻋَﻦْ ﺫِﻛْﺮِﻧَﺎ ﻭَﺍﺗَّﺒَﻊَ ﻫَﻮَﺍﻩُ ﻭَﻛَﺎﻥَ ﺃَﻣْﺮُﻩُ ﻓُﺮُﻃًﺎ}
{و پیروی مکن از کسانی که دلهایشان را از ذکر خود غافل کردیم و از هوای خویش پیروی کردند و کارشان از حد گذشته (و برباد) است}.
و باید دانست که بعضی ها الله تعالی را ذکر می کنند، اما با قلبی غافل
به همین دلیل سودی نمی برند
انسانی که الله تعالی را با زبانش ذکر می گوید نه با قلبش
برکت از کارها و اوقاتش گرفته می شود
تا جایی که کارش از حدگذشته و برباد می شود
می بینی که ساعتهای طولانی می ماند
ولی چیزی به دست نمی آورد
و اگر کارش با یاد الله می بود
برکت در همه ی اعمالش بدست می آورد.
- ۹۲/۱۰/۰۲
